هایپرکلابز : یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: برخی از نوجوانان ممکن است برای سرپوش گذاشتن بر مشکلات جدی خود مانند مصرف الکل یا ماده مخدر به طور مداوم و برای پنهان کردن بعضی از حقایق دروغ بگویند.
میترا حکیم شوشتری در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت درمان فارس درخصوص علل دروغگویی در کودکان و نوجوانان اظهار داشت: برخی از والدین اغلب نگران دروغ‌های کودک یا نوجوان خود هستند و ممکن است ندانند که باید چه روشی را در مقابل دروغ‌های آنان اتخاذ کنند، اما در هر رفتار منفی که دروغگویی نیز جزئی از آن است، ماهیت آن رفتار، علت انجام آن، شدت و مدت آن مهم است.
وی افزود: کودکان ۴تا ۵ ساله اغلب داستان‌ها و افسانه‌های بلندی می‌سازند که دروغ‌هایی در این سطح مشکل جدی ایجاد نمی‌کند و این یک فعالیت طبیعی است چون آنها از شنیدن داستان‌ها و ساختن آنها سرگرم شده و لذت می‌برند، کودکان در این سن ممکن است تفاوت بین واقعیت و تخیل را تشخیص ندهند.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: یک کودک بزرگ‌تر یا نوجوان ممکن است دروغی را برای مظلوم‌نمایی و دفاع از خود بگوید، به عنوان نمونه اجتناب از انجام کاری یا انکار مسئولیت اعمالش، والدین باید از طریق صحبت کردن با کوچک‌ترها در مورد اهمیت صداقت، راستگویی و درستکاری به نمونه‌های خاص دروغگویی پاسخ دهند.
وی اضافه کرد: بعضی از نوجوانان به این نتیجه می‌رسند که دروغ گفتن در موقعیت‌های خاص پذیرفته‌تر است. یا زمانی که نوجوان ممکن است برای پنهان کردن امور شخصی و خصوصی خود یا برای اینکه از نظر روانی احساس استقلال و جدایی از والدین خود کنند، دروغ بگویند.
حکیم شوشتری در مورد دروغ‌هایی نشان دهنده مشکلات عاطفی است نیز بیان داشت: بعضی از بچه‌ها که فرق بین واقعیت و دروغ را می‌دانند، داستان‌های دقیقی را می‌گویند که کاملاً باورکردنی هستند. کودکان و نوجوانان معمولاً این داستان‌ها را با ذوق و شوق بیان می‌کنند چون با گفتن این دروغ‌ها توجه زیادی به آنها می‌شود و دیگران از شنیدن داستان آنان هیجان زده می‌شوند که همین امر باعث تقویت دروغگویی در آنها می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: برخی از کودکان و نوجوانانی که مسئول به نظر می‌رسند، ممکن است در یک الگوی تکراری دروغگویی بیفتند. آنها اغلب این طور احساس می‌کنند که آسان‌ترین راه برای پاسخگویی به درخواست‌های والدین، معلمان و دوستان دروغ گفتن است؛ این کودکان معمولاً نمی‌خواهند بد باشند، بیشتر می‌خواهند دیگران را از خود راضی نگاه دارند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران تأکید کرد: برخی از نوجوانان ممکن است برای سرپوش گذاشتن بر مشکلات جدی خود مانند مصرف الکل یا ماده مخدر به طور مداوم و برای پنهان کردن بعضی از حقایق دروغ بگویند. مثلاً در مورد اینکه کجا یا با چه کسانی بوده، چه کاری انجام داده یا پول خود را کجا خرج کرده‌است.
وی در مورد راهکار مقابله با این پدیده در کودک یا نوجوان بیان داشت: والدین نمونه‌های مهمی برای کودکانشان هستند و وقتی کودک یا نوجوانی دروغ می‌گوید، والدین باید زمانی را جهت صحبت و بحث جدی در مورد تفاوت دروغ گفتن و بیان حقیقت، اهمیت صداقت در خانه و جامعه، چاره‌هایی برای دروغگویی و نتایج و پیامدهای دروغگویی با او اختصاص دهند.
حکیم شوشتری تصریح کرد: اگر کودک یا نوجوان الگوی دروغگویی را که جدی و تکراری است گسترش و ادامه می‌دهد، ممکن است نیاز به کمک حرفه‌ای داشته باشد که ارزیابی کودک و نوجوان توسط یک روانشناس در این مواقع کارگشاست