سبک زندگی > روابط عاطفي > روابط عاطفی

میان اعمالی که از روی بی‌فکری و خودخواهی از کودک سر می‌زند و قلدری حقیقی مرز بسیار باریکی وجود دارد.
اکثر کار‌شناسان موافقند در صورتی که چنین اعمالی عمداً یا برحسب عادت از کودک سر بزنند، از این مرز عبور کرده است (یعنی کودک قلدر و زورگو تلقی می‌شود).
چرا برخی از کودکان تصمیم می‌گیرند که بر کودک دیگری دردهای فیزیکی یا عاطفی وارد کنند؟
دکتر مایکل نلسون (Michael Nelson) یکی از نویسندگان کتاب خونسرد باشید: کتاب کار کنترل خشم که برای کمک به مشاورانی نوشته شده است که با کودکان پرخاشگر سرو کار دارند، می‌گوید: «کودکان زورگو معمولاً دارای عزت نفس پایین و فاقد دلسوزی بوده و نیاز دارند که بر دیگران حکومت کنند. »
کودکان 3 یا 4 ساله هنوز درحال کسب مهارت‌های اجتماعی ابتدایی و نحوه کنترل احساساتشان هستند،
بنابراین اعمال بیش از حد تهاجمی آن‌ها شاید فقط راهی برای آزمودن مرز اعمال قابل قبول است. به عبارت دیگر آن‌ها می‌خواهند بدانند که چه چیزهایی قابل قبول است

دکتر سویرر (Swearer) می‌گوید:
«اذیت کردن و قاپیدن بخشی از رشد هر کودکی است.» کودک در این سن کمتر سنجیده عمل کرده و احتمال اینکه هر کودکی که در آن لحظه دور و برش باشد را اذیت کند، بیشتر است.
کودکان در سن مهد کودک درک مفهوم قدرت اجتماعی در میان هم سن و سالانشان را آغاز می‌کنند.
در این موقع است که کودکان تهاجمی شروع می‌کنند به هدف قرار دادن افرادی که آن‌ها را آسیب پذیر می‌بینند – کودکانی که خجالتی، حساس، کوچک و یا فقط متفاوت هستند.
معلمان معمولاً با افراد زورگو بسته به سنشان رفتار متفاوتی دارند.
در مهد کودک سعی می‌کنند رفتار مهربان‌تر و ملایم تری با او داشته باشند. اما در مدرسه ابتدایی رفتارشان را تغییر داده و بیشتر به محافظت از قربانیان توجه می‌کنند.
ولی باید بدانند که هنوز برای اصلاح یک زورگوی در حال شکوفایی دیر نشده است. برخی از کودکان تا سن راهنمایی و دبیرستان برای رفع رفتارهای ستیزه جویانه‌شان نیاز به راهنمایی و هدایت دارند.
درحالی که معلم‌ها برای کنترل زورگویی ‌‌نهایت تلاششان را می‌کنند، اما همیشه نمی‌توانند در کنارشان باشند تا مواظب چنین رفتارهایی باشند و از آن‌ها جلوگیری کنند. مدیران مدرسه شاید حتی از بروز چنین رفتارهایی آگاه نباشند
قربانیان این افراد معمولاً سکوت اختیار می‌کنند، زیرا از این می‌ترسند که مبادا با فاش کردن آن وضعیت بد‌تر شود و رفتار بدتری با آن‌ها کنند. در برخی موارد، مدیران حتی نمی‌دانند که چگونه باید با این مساله برخورد کنند.
نتایج نظر سنجی ملی اخیر از بیمارستان کودکان دانشگاه می‌شگان نشان می‌دهد تنها 38 درصد از والدین در خصوص برخورد مدرسه در جلوگیری از خشونت و زور گویی نمره «A» را به مدرسه ابتدایی کودکشان داده‌اند، 16 درصد نمره C و شش درصد نمره D و 5 درصد به آن‌ها نمره قبولی نداده‌اند

میان اعمالی که از روی بی‌فکری و خودخواهی از کودک سر می‌زند و قلدری حقیقی مرز بسیار باریکی وجود دارد.
اکثر کار‌شناسان موافقند در صورتی که چنین اعمالی عمداً یا برحسب عادت از کودک سر بزنند، از این مرز عبور کرده است (یعنی کودک قلدر و زورگو تلقی می‌شود).
چرا برخی از کودکان تصمیم می‌گیرند که بر کودک دیگری دردهای فیزیکی یا عاطفی وارد کنند؟
دکتر مایکل نلسون (Michael Nelson) یکی از نویسندگان کتاب خونسرد باشید: کتاب کار کنترل خشم که برای کمک به مشاورانی نوشته شده است که با کودکان پرخاشگر سرو کار دارند، می‌گوید: «کودکان زورگو معمولاً دارای عزت نفس پایین و فاقد دلسوزی بوده و نیاز دارند که بر دیگران حکومت کنند. »
کودکان 3 یا 4 ساله هنوز درحال کسب مهارت‌های اجتماعی ابتدایی و نحوه کنترل احساساتشان هستند،
بنابراین اعمال بیش از حد تهاجمی آن‌ها شاید فقط راهی برای آزمودن مرز اعمال قابل قبول است. به عبارت دیگر آن‌ها می‌خواهند بدانند که چه چیزهایی قابل قبول است

دکتر سویرر (Swearer) می‌گوید:
«اذیت کردن و قاپیدن بخشی از رشد هر کودکی است.» کودک در این سن کمتر سنجیده عمل کرده و احتمال اینکه هر کودکی که در آن لحظه دور و برش باشد را اذیت کند، بیشتر است.
کودکان در سن مهد کودک درک مفهوم قدرت اجتماعی در میان هم سن و سالانشان را آغاز می‌کنند.
در این موقع است که کودکان تهاجمی شروع می‌کنند به هدف قرار دادن افرادی که آن‌ها را آسیب پذیر می‌بینند – کودکانی که خجالتی، حساس، کوچک و یا فقط متفاوت هستند.
معلمان معمولاً با افراد زورگو بسته به سنشان رفتار متفاوتی دارند.
در مهد کودک سعی می‌کنند رفتار مهربان‌تر و ملایم تری با او داشته باشند. اما در مدرسه ابتدایی رفتارشان را تغییر داده و بیشتر به محافظت از قربانیان توجه می‌کنند.
ولی باید بدانند که هنوز برای اصلاح یک زورگوی در حال شکوفایی دیر نشده است. برخی از کودکان تا سن راهنمایی و دبیرستان برای رفع رفتارهای ستیزه جویانه‌شان نیاز به راهنمایی و هدایت دارند.
درحالی که معلم‌ها برای کنترل زورگویی ‌‌نهایت تلاششان را می‌کنند، اما همیشه نمی‌توانند در کنارشان باشند تا مواظب چنین رفتارهایی باشند و از آن‌ها جلوگیری کنند. مدیران مدرسه شاید حتی از بروز چنین رفتارهایی آگاه نباشند
قربانیان این افراد معمولاً سکوت اختیار می‌کنند، زیرا از این می‌ترسند که مبادا با فاش کردن آن وضعیت بد‌تر شود و رفتار بدتری با آن‌ها کنند. در برخی موارد، مدیران حتی نمی‌دانند که چگونه باید با این مساله برخورد کنند.
نتایج نظر سنجی ملی اخیر از بیمارستان کودکان دانشگاه می‌شگان نشان می‌دهد تنها 38 درصد از والدین در خصوص برخورد مدرسه در جلوگیری از خشونت و زور گویی نمره «A» را به مدرسه ابتدایی کودکشان داده‌اند، 16 درصد نمره C و شش درصد نمره D و 5 درصد به آن‌ها نمره قبولی نداده‌اند