هایپرکلابز : تحقیقات انجام شده بر روی گروهی از دوندگان مبتدی نشان داده است که دوندگان مبتدی بعد از مدتی تمرین خود را اصلاح می‌کنند و به مطلوب‌ترین حالت دویدن می‌رسند.
همیشه این سوال وجود داشته است که آیا دوندگان می‌توانند بدون کمک دیگران به بهترین حالت بدوند.
بعضی از متخصصان معتقد هستند که دوندگان بهتر است تکنیک‌های خاص و حالت ایده‌آل دویدن را فرا بگیرند، در حالی که بعضی دیگر معتقدند دوندگان هر طور که راحت‌تر هستند و فکر می‌کنند درست است باید بدوند.
تحقیقاتی در این زمینه در دانشگاه اکستر انگلیس انجام شده است. این تحقیقات گروهی از زنان را که به تازگی به دویدن رو آورده بودند مورد بررسی قرار داد. این افراد یک برنامه 10 هفته‌ای ورزش دو با سرعت دلخواه خود انجام دادند و بعد از این تمرین‌ها مسابقه‌ای به طول نیم ماراتن بین این افراد برگزار شد. همه این افراد بین 20 تا 40 سال سن داشتند، وزن متعادل داشتند و به همه آنها کفش‌های مخصوص دو داده شد.
این افراد در آزمایشگاه تمرین کردند و به کمک دستگاه‌های مختلف ضربان قلب و دیگر پارامترها در آنها اندازه گیری شد. سپس محققان میزان آمادگی جسمانی – هوازی و پارامترهای مربوط به دو را در آنها اندازه‌گیری کردند. صرفه جویی در دویدن نیز اندازه‌گیری شده یعنی چه میزان اکسیژن نسبت به سرعت مصرف می‌شود. هر چقدر یک دونده با صرفه جویی بیشتری بدود، انرژی کمتری مصرف می‌کند، بنابراین می‌تواند بیشتر و سریع‌تر بدود.
دوندگان ابتدایی، اول صرفه جویی در دویدن نداشتند. سپس آنها توانستند بفهمند که چه وقت دویدن و راه رفتن را به هم تبدیل کنند تا بتوانند در مدت زمان مناسب مسیر را طی کنند. ضمنا آنها دریافتند که در ابتدای مسابقه سریع شروع به دویدن نکنند.
هر کدام از این دوندگان خودشان تمرین کردند و تنها هفته‌ای یک بار تمرین گروهی داشتند. در این تمرینات فردی به دویدن آنها نظارت داشت، اما به آنها پیشنهاد خاصی نمی داد. هیچ کدام از این دوندگان آسیب ندیدند و بعد از 10 هفته تمرین توانایی بهتری در دویدن پیدا کردند. سرعت و استقامت آنها افزایش یافت. صرفه جویی در دویدن در آنها افزایش یافت و توانستند میزان دریافت اکسیژن را 8.5 درصد افزایش دهند.
چگونگی بهتر شدن در دویدن در این افراد مورد توجه محققان قرار گرفت. حتی چگونگی قرار دادن پاها یعنی چگونگی خم کردن زانوها و انعطاف پذیر کردن مچ یا در این افراد نیز به ندرت تغییر کرد که باعث افزایش کارایی آنها شد.
در ابتدای برنامه دویدن، پایی که به هنگام دویدن بر روی هوا بود زیاد پایدار نبود، اما بعد از 10 هفته تمرین استقامت و تعادل پاهای این افراد افزایش یافت. نحوه گذاشتن پا بر زمین نیز در این افراد بعد از 10 هفته تمرین تغییر کرد.
دکتر مور، یکی از محققان می‌گوید: اگر دوندگان بتوانند همان طور که در این مطالعات نشان دادند توانایی خود را شخصا بالا ببرند و ممکن است ما بتوانیم برای بهتر دویدن تنها به آنها آموزش دهیم که چگونه حرکت را خود به خود درک کنند نه این که کاملا الگوی دویدن آنها را تغییر دهیم.
این مطالعات کوتاه مدت بود و بر روی زنان در محدوده سنی خاصی انجام شد . باید مطالعات در دامنه گسترده‌تری بر روی مردان و افراد با شرایط مختلف نیز انجام شود. البته نتیجه اصلی که از این مطالعات گرفته شد این بود که افراد می‌توانند به طور طبیعی الگوی دویدن خود را به حالت مطلوب برسانند. در مسابقه‌ای که بعد از این تمرینات انجام شد، بیشتر افراد توانستند فاصله نصف ماراتن را بدوند.