هایپرکلابز : قضاوت داوران عراقی در بازی سرنوشت ساز استقلال مقابل نوف باخور در تابستان 75، همچنان پس از قریب به 20 سال موضوع ابهام آمیزی است.
کوپل داوری عراقی که هفته قبل از آن مسابقه دیدار برگشت پرسپولیس با آلیما قزاقستان را سوت زده بودند، در کمال تعجب پس از این مسابقه ایران را ترک نکردند و جمعه آینده، دیدار استقلال با نوف باخور را سوت زدند.
استقلال بازی رفت را 4 بر 1 باخته بود و دیدار برگشت نیاز به یک پیروزی سه بر صفر داشت.
در آن بازی، داور عراقی دو پنالتی برای استقلال گرفت؛ یکی در نیمه نخست و دیگری در دقایق پایانی بازی تا نتیجه همان سه بر صفر مطلوب شود.
اما ماجرا چه بود؟ آیا این مسابقه پشت پرده ای داشت. بعد از سال ها، سید کاظم اولیایی در این باره به جزییات اشاره می کند.
وی در این باره عنوان کرد: «در آن تاریخ داورانی که برای قضاوت بازی تیم پرسپولیس مقابل آلیما قزاقستان به تهران آمده بودند پس از اتمام بازی به خواست داریوش مصطفوی رییس وقت فدراسیون در تهران ماندند تا در صورتی که داور بازی استقلال با نوف باخور نتوانست به تهران بیاید همان تیم داوری بازی استقلال را هم قضاوت کنند.»
وی در پاسخ به این سوال که چه دلیلی برای این کار وجود داشت گفت: «قرار بود سعید کمیل، داور کویتی برای بازی ما به تهران بیاید ولی از آنجا که داریوش مصطفوی با فاروق بوزو رییس وقت کمیته داوران AFC دوستی صمیمانه ای داشت از او خواست کمیل به ایران نیاید و تیم داوری عراقی مسابقه را سوت بزنند.»
مدیرعامل وقت باشگاه استقلال در این باره توضیح داد: «داوران عراقی شیعه بودند. وقتی از آنها سوال شد که در این یک هفته چه می خواهید برای تان انجام دهیم گفتند دوست داریم یک سفر به مشهد برویم. اینچنین بود که داریوش مصطفوی آنها را با یک دستگاه اتوبوس راهی کرد تا به زیارت حرم امام رضا (ع) بروند.»
وی خاطرنشان کرد: «اواخر هفته بود که خبر رسید سعید کمیل که اتفاقا نظامی هم بود نمی تواند به ایران بیاید و بدین ترتیب همان داوران عراقی برای ما قضاوت کردند و ما هم بازی که در دیدار رفت 4 بر یک باخته بودیم را با حساب سه بر صفر برنده شدیم و توانستیم از مرحله بالا برویم.»
اولیایی در پاسخ به این سئوال که آیا این کار جنبه تبانی نداشته پاسخ داد: «خیر! تبانی زمانی است که شما از داور بازی می خواهید که بازی را برای شما تغییر بدهد ولی ما انصافا در آن تاریخ از حریف مان برتر بودیم و باخت 4 بر یک مان هم دلیل داشت. ما در شرایطی به ازبکستان رفتیم تا با نوف باخور بازی کنیم که شوروی سابق تازه به چند کشور استقلال یافته تبدیل شده بود و در ازبکستان مثل حالا امکانات رادیویی وجود نداشت. زمانی که ما با هواپیمای چارترمان به آسمان تاشکند رسیدیم کا گ ب (سرویس اطلاعات مخفی شوروی سابق) به ما اجازه فرود نداد و ما را به یک فرودگاه محلی فرستادند تا آنجا فرود بیاییم.»
وی ادامه داد: «دیگر بنزین هواپیما در حال تمام شدن بود که به فرودگاه محلی رسیدیم و تازه متوجه شدیم که برج مراقبت به زبان انگلیسی با خلبان ما حرف نمی زند و مشکل دو تا شد. شانس آوردیم که بین نفرات مان یک ازبکستانی داشتیم و از او که وضعیت جسمانی مناسبی هم نداشت خواستیم تا به کابین خلبان برود و خلاصه اینکه شانس آوردیم که الان زنده هستیم.»
اولیایی گفت: «این را گفتم که بدانید بازیکنان آن استقلال چرا 4 گل در تاشکند خوردند وگرنه فاصله ما با آن تیم 3 گل نبود. در بازی برگشت هم با سه گل و یک گل در زمین حریف کار را یکسره کردیم.»
این مدیر باسابقه ورزشی در این باره که چرا الان مدیران فدراسیون ما برش سال های گذشته را در AFC ندارند توضیح داد: «اشکال از AFC نیست. اشکال از داخل مملکت خودمان است که همه برای هم می زنند. هاشمی طبا دو سال عضو کمیته بین المللی المپیک بود و اگر برای سومین سال هم این عضویت را بدست می آورد می توانست عضویت دائم این کمیته را داشته باشد ولی از داخل ایران مانعش شدند و این اتفاق برای علی مرادی هم داشت رخ می داد ولی خودمان نخواستیم که این کرسی و کرسی های ارزشمند دیگر را داشته باشیم.»
اولیایی تأکید کرد: «الان مالزی یا بحرین کجای فوتبال آسیا هستند که این همه کرسی در AFC دارند و این نشان می دهد که کشور ما خودش تمایلی برای داشتن این کرسی ها و توانایی ها در AFC ندارد.»