هایپرکلابز : امروزه کمپانی‌های معتبر تولیدکننده محصولات هوشمند تمرکز خود را به تعداد هسته‌های پردازنده، رزولوشن نمایشگر، طراحی فیزیکی و بعضا امکانات نرم‌افزاری اسمارت‌فون‌ها معطوف کرده‌اند حال آنکه بزرگترین مشکل کاربران، طول عمر پایین باتری‌هاست؛ قطعا هر کاربری بارها و بارها در مسافرت، گشت و گزار یا کوه و گردش با خالی‌شدن شارژ باتری مواجه شده در حالی که افراد بسیار محدودی از قدرت پایین اسمارت‌فون خود یا رزولوشن نمایشگر ناراضی هستند. جالب اینجاست که معمولا اسمارت‌فون‌های عجیب و غریب چینی با باتری 4000 و 6000 (!) میلی‌آمپرساعتی یا محصولات پایین‌رده با پردازنده‌های کم‌مصرف و بدردنخور شارژدهی نسبتا خوب باتری ارائه می‌دهند در حالی که هرچه گجت قوی‌تری انتخاب کنید طبعا پردازنده قدرتمندی دارد که با یک نمایشگر QHD دست به دست هم داده و شارژ باتری در نهایت یک روز کامل دوام می‌آورد.
عده‌ای از دانشمندان امریکایی روی پروژه‌ای کار می‌کنند که بتوان گوشی را با استفاده از یک قاشق شکر روشن کرد! اگرچه این تحقیق در حال حاضر مراحل اولیه و آزمایشگاهی را طی می‌کند اما در صورت ورود به بازار و تولید نهایی می‌تواند دنیای محصولات هوشمند را متحول سازد!
نقطه شروع این اکتشاف به نخبگان دانشگاه MIT امریکا در چهار سال پیش برمی‌گردد؛ در این روش یک سیم که از نانوتیوب‌های کربنی تشکیل و از پوششی قابل اشتعال پوشیده شده است از دو طرف آتش زده می‌شود؛ از شکر برای داغ‌کردن نانوتیوب‌های کربنی استفاده می‌شود که اشتعال آن موجب تولید یک جریان الکتریکی در سیستم خواهد شد. در تحقیقات چهار سال پیش، جریان بسیار ضعیفی تولید گردید اما اخیرا یک شیمیدان به نام Michael Strano از دانشگاه MIT، کارایی پروسه را تا حد چشمگیری افزایش داده است. جریان تولید‌شده برای استفاده‌های امروزی در گجت‌های هوشمند مناسب به نظر می‌رسد و تیم Strano گام بلندی در ارتقا طول عمر باتری‌ها برداشته‌اند.
آقای Strano معقتد است که این پروژه از یک کنجکاوی آزمایشگاهی و ابتدایی خارج شده و می‌تواند به یک پروژه تجاری تبدیل شود؛ وی همچنین می‌گوید این طرح اختلاف بسیار زیادی با ایده‌هایی همچون باتری‌های لیتیوم‌آهنی یا سلول‌های ذخیره انرژی دارد که در کمال تعجب پیش از این هیچکس به چنین ایده‌ای نپرداخته است.
البته قبلا نیز ایده‌های بدین شکل تا حدودی اجرایی شده بود اما مواد استفاده شده برای افزایش دمای نانوتیوبها بسیار قابل‌اشتعال‌تر و بعضا خطرناک بودند حال آنکه نیشکر می‌تواند دمای مورد نیاز واکنش را تامین کند. مواد دیگری هم برای افزایش بیشتر دمای نانوتیوبها وجود دارند اما حرارت مورد نیاز صرفا برای سوختن سیم مورد نظر است که نیشکر این کار را بخوبی انجام می‌دهد؛ یکی دیگر از ویژگی‌های جذاب پروژه این است که در اثر گذشت زمان و استفاده‌نشدن از آن، انرژی خود را از دست نداده و می‌تواند برای ماه‌ها در ویترین فروشگاه‌ها قرار بگیرد بدون آنکه حتی ذره‌ای از انرژی‌اش هدر برود؛ نکته دیگر اینکه فضای مورد نیاز برای انجام واکنش نیز بسیار کم است بگونه‌ای که می‌توان ابعاد آن را بسیار کوچک طراحی کرد تا فضای بیشتری برای جایگیری دیگر اجزای دستگاه به تولیدکننده بدهد. به هر حال این ایده راه خود را پیدا کرده و احتمالا در چند سال آینده می‌توان شاهد حضور آن در پرچمداران کمپانی‌های مختلف بود!