هایپرکلابز : دنیای بچه ها «رنگین‌کمانی» است
داوود منفرد فعالیتش را با بازی در كارهای طنز آغاز كرده است، اما حالا او را به واسطه حضورش در برنامه «رنگین كمان» و تیپ دایی می‌شناسیم كه سال‌هاست از شبكه تهران روی آنتن می‌رود، اما این دایی مهربان همچنان محبوب بچه‌هاست. به این بهانه گپی با منفرد زدیم كه در ادامه خواهید خواند.
از آغاز فعالیت‌تان در زمینه بازیگری بگویید. آیا این آغاز از برنامه‌های كودك بود؟
ابتدا فعالیتم را در زمینه تئاتر برای كودكان شروع كردم كه فكر می‌كنم اولین آن هم تئاتر «در پوست گربه» بود تا این كه سال‌ها بعد به شبكه یك آمدم و در جنگ بعد از خبر با هوشنگ هدایتی كارم را ادامه دادم.
علاقه به كار برای بچه‌ها از كجا شكل گرفت؟
از كودكی. از همان زمان ارتباط خوبی با بچه‌ها داشتم و دائم با بچه‌های همسن و سال خودم بازی می‌كردم و همین عشق و علاقه را با خودم به دنیای بعد از كودكی‌ام آوردم و در كارم از آن استفاده كردم.
حالا چرا بیشتر در كارهای طنز حضور پیدا می‌كنید؟ فكر نمی‌كنید در این زمینه دچار كلیشه شوید؟
خیر. من این ژانر را بشدت دوست دارم و فكر می‌كنم در موقعیت طنز راحت‌تر می‌توانم با مخاطبم ارتباط برقرار كنم.
داوود منفرد را با نقش پیرمرد می‌شناسند. چطور در این قالب قرار گرفتید؟
همیشه از خودم می‌پرسیدم چرا با بالا رفتن سن، آدم دچار افسردگی و بی‌حوصلگی می‌شود، بنابراین وقتی برای اولین بار این نقش به من پیشنهاد شد، سعی كردم یك پیرمرد پرانرژی و بذله‌گو را به نمایش بگذارم كه خب این اتفاق افتاد و خیلی هم مورد استقبال قرار گرفت؛ پس در این نقش باقی ماندم كه بسیار هم از آن راضی هستم.
آیا فكر می‌كنید برنامه‌هایی كه در ارتباط با كودكان ساخته می‌شوند استاندارد لازم را دارند یا خیر؟
خیر به هیچ عنوان استاندارد لازم را ندارند. به نظر من كار كودك به روان‌شناس مخصوص نیاز دارد. حتی گاهی خود من هم از نوشته‌هایی كه به دستم می‌دهند تا بخوانم هیچ چیز نمی‌فهمم وای به حال كودكان. به هر حال متاسفانه آن طور كه باید به این مساله اهمیت نمی‌دهند و برنامه‌ها را باری به هر جهت می‌سازند كه این كار در نهایت به نفع بچه‌ها و مخاطبان نیست. از طرفی باید بگویم كار كودك ساختن اصلا راحت نیست و نسبت به كار بزرگسال زمان و دقت بیشتری می‌طلبد و متاسفانه به برنامه‌های كودك كمترین اهمیت را می‌دهند.
فكر می‌كنید مثلا جای چه چیزی در برنامه‌های كودك ما خالی است؟
خیلی چیزها جایشان خالی است، مثل موسیقی. قبلا بچه‌ها خیلی خوب شعرهایی را كه ما در برنامه‌هایمان می‌خواندیم، حفظ می‌كردند (البته به واسطه خواندن عروسك‌ها) اما حالا همان موسیقی و اشعار هم از برنامه‌های ما حذف شده كه من علتش را نمی‌دانم. اما امیدوارم در آینده به این مساله توجه بیشتری شود، چون بچه‌ها دنیای موسیقی را دوست دارند و خیلی خوب با آن ارتباط برقرار می‌كنند.
راستی چه شد دایی برنامه رنگین كمان شدید؟
سال 84 از طرف امیر قمیشی (تهیه‌كننده) برای بازی در این مجموعه دعوت شدم. البته ابتدا فقط حدود 10 روز مهمان برنامه بودم، اما پس از آن قرار شد به طور دائم در آن حضور داشته باشم.
تا به حال شده از این تیپ خسته شوید؟
بله، گاهی این اتفاق برایم افتاده، اما از نظر مخاطبان و حتی عوامل سازنده برنامه‌های طنز، این نقش جای كار دارد، بنابراین گویا این پیرمرد حالاحالاها باقی است.
فكر می‌كردید بچه‌ها با نقش دایی ارتباط برقرار كنند؟
بله، خوشبختانه از همان اول بچه‌ها این نقش را باور كردند و دوست داشتند.
با توجه به این‌كه فصل تابستان را پیش‌رو داریم آیا می‌توانیم امیدوار باشیم برنامه‌های مطلوبی را در شبكه‌های سیما برای مخاطبان كودك ببینیم؟
امیدوارم، اما در حال حاضر ما همین جوری كار می‌كنیم بدون این كه از مباحث روان‌شناسی استفاده كنیم، اما شاید در تابستان اتفاقات خوبی بیفتد.
راستی حضور بچه‌ها در استودیو آن هم در یك برنامه زنده سخت نیست؟
خیر. برای من كه خیلی شیرین است. حتی بارها شده بعد از اتمام برنامه بچه‌ها بسختی از استودیو رفته‌اند.
چرا؟
گریه می‌كردند و می‌گفتند می‌خواهیم پیش دایی باشیم.
آیا در اجرای این برنامه سلیقه مخاطب بزرگسال را هم در نظر می‌گیرید؟
بله، چون به هر حال بزرگ‌ترها هم مخاطب برنامه‌های كودكان هستند. بنابراین همیشه سعی می‌كنم هر دو مخاطب را راضی نگه دارم.
شما در رادیو هم فعالیت می‌كنید و جمعه‌ها برنامه «جمعه ایرانی» را دارید. از فعالیت‌تان در این رسانه بگویید.
كارم را در رادیو با برنامه «قند و نمك» كه محمود شهریاری مجری‌اش بود، شروع كردم. البته ابتدا تجربه زیادی نداشتم، ولی به مرور جایم را پیدا كردم. بعد از آن هم در برنامه جمعه ایرانی به تهیه‌كنندگی سعید توكل فعالیتم را ادامه دادم كه به نظرم این برنامه یكی از جذاب‌ترین برنامه‌های رادیوست و دوست دارم این برنامه تا سال‌های سال ادامه داشته باشد.
دوست ندارید سینما را هم تجربه كنید؟
اتفاقا پیشنهادهای زیادی در این زمینه دارم، اما به این فكر می‌كنم كه این تیپ یعنی دایی را خراب نكنم. دوست دارم همین جوری دست نخورده باقی بماند.
بازی و ارائه تیپ در تلویزیون چقدر با همین كار در رادیو تفاوت دارد؟
طبیعتا خیلی فرق می‌كند، چون در رادیو همه چیز در بیان خلاصه می‌شود و تمام حس‌ها را باید از طریق صدا انتقال داد، ولی در تلویزیون این طور نیست و عواملی مانند دوربین، صدابرداری، گریم و... به كمك بازیگر می‌آیند تا او راحت‌تر نقش را ارائه كند.
و رنگین‌كمان در یك جمله...؟
رنگین‌كمان همان دنیای دوست‌داشتنی بچه‌هاست.