هایپرکلابز : يکی از اساتيد دانشگاه شهيد بهشتی خاطره جالبی را که مربوط به سالها پيش بود نقل ميکرد:
"چندين سال قبل برای تحصيل در دانشگاه سانتا کلارا کاليفرنيا، وارد ايالات متحده شده بودم، سه چهار ماه ازشروع سال تحصيلی گذشته بود که يک کار گروهی برای دانشجويان تعيين شد که در گروه های پنج شش نفری با برنامه زمانی مشخصی بايد انجام ميشد.
دقيقا يادمه از دختر آمريکايی که درست توی نيمکت بغليم مينشست و اسمش کاترينا بود پرسيدم که برای اين کار گروهی تصميمش چيه؟
گفت اول بايد برنامه زمانی رو ببينه، ظاهرا برنامه دست يکی از دانشجوها به اسم فيليپ بود.
پرسيدم فيليپ رو ميشناسي؟
کاترينا گفت آره، همون پسری که موهای بلوند قشنگی داره و رديف جلو ميشينه!
گفتم نميدونم کيو ميگی!
گفت همون پسر خوش تيپ که معمولا پيراهن و شلوار روشن شيکی تنش ميکنه!
گفتم نميدونم منظورت کيه؟
گفت همون پسری که کيف وکفشش هميشه ست هست باهم!
بازم نفهميدم منظورش کی بود!
اونجا بود که کاترينا تون صداشو يکم پايين آورد و گفت فيليپ ديگه، همون پسر مهربونی که روی ويلچير ميشينه...
اين بار دقيقا فهميدم کيو ميگه ولی به طرز غير قابل باوری رفتم تو فکر،
آدم چقدر بايد نگاهش به اطراف مثبت باشه که بتونه از ويژگی های منفی و نقص ها چشم پوشی کنه...
چقدر خوبه مثبت ديدن...
يک لحظه خودمو جای کاترينا گذاشتم، اگر از من در مورد فيليپ ميپرسيدن و فيليپو ميشناختم، چی ميگفتم؟
حتما سريع ميگفتم همون معلوله ديگه!!
وقتی نگاه کاترينا رو با ديد خودم مقايسه کردم خيلی خجالت کشيدم..."
شما چی فکر ميکنيد؟
چقد عالی ميشه اگه ويژگی های مثبت افراد رو بيشتر ببينيم و بتونيم از نقص هاشون چشم پوشی کنيم