هایپرکلابز :
از همان روزی که دست حضرت(قابیل)
گشت آلوده بخون حضرت (هابیل)
از همان روزی که فرزندان"آدم"
صدر پیغام آوران حضرت باریتعا لی
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید.
آدمیت مرد
گرچه آدم زنده بود
از همان روزی که "یوسف " را برادرها بچاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود
بعد دنیا هی پر از آدم شده و این اسیاب
گشت وگشت
قرن ها از مرگ آدم گذشت
ای دریغ
آدمیت بر نگشت
قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا ز بیمهری تهی است
صحبت از آزادگی.پاکی.مروت ابلهی است
صحبت از موساوعیساومحمد نا بجاست
قرن موسی چمبه هاست
دست خون آلود رادر پیش چشم خلق پنهان میکنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
آنچه این نامردان با جان انسان می کنند
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد.در زنجیر
حتی قاتلی بر دار.
اشک در چشمان وبغضم در گلوست
وندرین ایام.زهرم در پیاله زهر مادم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای..جنگل را بیابان می کنند
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه کل هم در جهان هرکز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است