هایپرکلابز :
فکرش رو بکنید! تمام ورزش ها و حرکات رو مو به مو انجام بدهیم اما بعد از گذشت چند ماه از شروع ورزش، هنوز هم نتوانیم انقدر خم شویم که انگشتان پا رو با دست لمس کنیم و هیچ یک از عضلات ما هم ورزیده و ورزشکاری به نظر نمی رسند! قبل از اینکه خودتون رو بابت این مسأله سرزنش کنید و یا دست از ورزش کردن، بکشید این مطلب رو حتماً بخوانید.
ما انسان ها از نظر ژنتیکی با یکدیگر تفاوت داریم و این باعث می شود که از نظر سرعت و قدرت نیز تفاوت داشته باشیم و عکس العمل بدن ما در برابر ورزش، با یکدیگر فرق داشته باشد. در این مطلب به شما می گوییم که ژن های ما چگونه باعث نتیجه نگرفتن از ورزش می شوند و چگونه می توان این مشکل رو برطرف نموده و به نتیجه مطلوب دست یافت.
از ورزش کردن متنفر هستید و اگر مجبور نبودید اصلاً ورزش نمی کردید
همه ما با کسانی برخورد کرده ایم که اصلاً نمی توانند بنشینند و همیشه جنب و جوش دارند. انگار برای مربی ورزش بودن خلق شده اند. مطالعات نشان می دهند که بعضی از افراد از نظر ژنتیکی افراد فعالی هستند. در واقع ۶۷٪ از تفاوت انسان ها در داشتن فعالیت بدنی به ژنتیک اونها مربوط می شود. اما این بدین معنا نیست که بی تحرکی خودمون رو به گردن ژنتیک بیندازیم و بهانه تراشی کنیم. بلکه باید تلاش بیشتری داشته باشیم و ورزش رو نه به یک شکنجه خشک و رسمی بلکه به یک تفریح در زندگی تبدیل کنیم. مثلاً می توانیم عضو یک گروه ورزشی شاد بشویم و کیف ورزشی ما همیشه در جلوی چشم و آماده برای همراهی با ما باشد.
عضلات شما به هیچ وجه حجیم و ورزیده نمی شوند
ژنتیک ما مشخص می کند که فیبرهای ماهیچه ای با چه سرعتی رشد کنند و بزرگتر شوند. بعضی از افراد خیلی زودتر عضلانی می شوند و این فرایند برای بعضی از افراد با تأخیر صورت می گیرد. ما نباید انتظار داشته باشیم که روند عضلانی شدن مان به سرعت و شدت دوستان مان که همراه ما ورزش می کنند، باشد. در چنین شرایطی بهتر است که شیوه ورزشی خودمون رو عوض کنیم. مثلاً اگر زدن وزنه های سبک در دفعات زیاد برای ما مفید به نظر نمی رسد، می توانیم از وزنه های سنگین تر در دفعات کمتر، استفاده کنیم. در واقع، کار نشد ندارد و فقط کافیست که شیوه صحیح و مخصوص بدن خودمون رو پیدا کنیم.
بدن شما به خشکی یک مداد است
ژنتیک ما در تولید کلاژن در بدن نقش دارد. کلاژن موجب تقویت و حفاظت از پوست و سایر بافت های بدن می شود و بر روی انعطاف پذیری بدن هم نقش دارد. اگر انعطاف بدن به طور ژنتیکی کم باشد، می توان به ورزش های دیگری روی آورد. مثلاً به جای یوگا می توان از دوندگی لذت برد. البته بدن به داشتن انعطاف حتی در زمان دویدن هم نیاز دارد اما تفاوت در این است که فردی که یوگا کار می کند باید برای چند ثانیه یا چند دقیقه بدن خود رو به حالت کشیده نگه دارد اما یک فرد دونده از حرکات دورانی استفاده می کند و مدت طولانی در یک حالت کشیدگی باقی نمی ماند. از سوی دیگر، اگر حقیقتاً می خواهید که انعطاف بیشتری داشته باشید، با صرف وقت، حفظ صبر و تلاش می توانید به هدف خودتون برسید. فقط زمان بیشتری می برد تا انعطاف بیشتری به دست آورید.
نفس، کم می آورید
انجام ورزش های هوازی و کاردیو بستگی به این دارد که عضلات ما از چه میزان اکسیژن برای تولید انرژی، استفاده می کنند. هر قدر که توانایی عضلات ما در سوزاندن اکسیژن بیشتر باشد، مدت زمان بیشتری هم می توانیم ورزش کنیم و دیرتر خسته می شویم. این مسأله هم تا حدودی تحت تأثیر ژن های ما قرار دارد. اما می توانیم این توانایی رو در خودمون افزایش بدهیم و فقط لازم است که کمی تلاش بیشتر نسبت به سایرین داشته باشیم. اما خیلی از افراد از این موضوع بی اطلاع هستند و همان ورزش های همیشگی خودشون رو با شدت متوسط قبلی ادامه می دهند و نتیجه مورد انتظار رو از ورزش نمی گیرند.
اگر شما هم جزء این دسته هستید، باید در میانه ورزش با شدت متوسط، چند ثانیه یا یک دقیقه هم ورزش با شدت زیاد انجام بدهید. سپس چند ثانیه یا یک دقیقه، استراحت کرده و دوباره ورزش رو تکرار کنید. سپس دوباره به ورزش با شدت متوسط برگشته و بعد از مدتی حرکات شدیدتر رو شروع کنید.
ورزش رو با شور و شوق زیاد شروع می کنید اما خیلی زود هم تسلیم می شوید
ژن های ما تعیین کننده این واقعیت هستند که تا چه حد می توانیم بدویم یا راه برویم و در یک بازه زمانی خاص چقدر انرژی مصرف کنیم و … . بعضی از افراد، از اندامی لاغر و کشیده برخوردار هستند و در نتیجه وزن کمتری رو به بخش مرکزی بدن خودشون تحمیل می کنند. این افراد، توانایی بیشتری برای انجام بعضی از حرکات ورزشی دارند. همچنین، افرادی که از نظر ژنتیکی دارای تاندون های آشیل بلندتری هستند هم در انجام بعضی از حرکات ورزشی، موفق ترند زیرا تاندون ها مثل نوارهای قابل ارتجاع عمل کرده و هر قدر که بلندتر باشند، انرژی بیشتری ذخیره می کنند.
اما این مسأله نباید باعث دلسردی شود زیرا ما می توانیم، این بخش از توانایی های خودمون رو تقویت کنیم. می توانیم از پیاده روی یا دویدن شروع کنیم. با تکرار این ورزش ها، بدن به طور طبیعی دچار تغییراتی شده و توانایی ما برای فعالیت، بیشتر می شود. بعد از مدتی که احساس کردیم که توانایی ما بیشتر شده است، می توانیم از وزنه استفاده کنیم و عضلات باسن، روی ران و پشت ران و ساق پا رو تقویت کنیم. تقویت این عضلات باعث می شود که با قدرت بیشتری بدویم و سرعت حرکت ما به جلو رو بیشتر می کند. برای تقویت تاندون ها می توانیم از پرش در جا استفاده کنیم. ورزش های پرشی، تاندون ها رو بلندتر نمی کنند اما اونها رو به مرور زمان محکم تر می کنند و در نتیجه، ذخیره انرژی رو افزایش می دهند.