هایپرکلابز :
تفریحات بچه پولدارها چقدر آب می خورد؟
هفته نامه صدا - فریده عنایتی، زینب کوهیار، سمیرا قزوینی: سرمایه داری نوظهور در جامعه ای نه چندان ثروتمند که در آن خط فقر دو میلیون و 500 هزار تومان است اما کارگران در کمترین مقدار، 700 هزار تومان دستمزد می گیرند، بیشتر از آنکه آسیب اقتصادی داشته باشد، آسیب اجتماعی به بار آورده است. فعالان و سرمایه گذاران اقتصادی روند سرمایه داری نوظهور را در ایران با توجه به آسیب های اجتماعی و اقتصادی مورد بررسی قرار داده اند.
* بهروز فروتن، کارآفرین: باید بین سرمایه گذار اصولی و غیراصولی تفاوت قائل شویم.
* شاهرخ ظهیری، پدر صنایع غذایی ایران: پورشه سواری به معنی تغییر مسیر سرمایه داری نیست.
* اسدالله عسگراولادی، رییس اتاق ایران و چین: رانت بازی ها باعث ایجاد طیفی به اسم تازه به دوران رسیده ها در اقتصاد شد.
* سیده فاطمه مقیمی، عضو هیات نمایندگان اتاق تهران: چرا در محصولات فرهنگی، سرمایه دار، زالوصفت معرفی می شود؟
* علیرضا کلاهی، رییس هیات مدیره سندیکای برق کشور: اولین آسیب های سرمایه داران نوظهور قبل از اینکه گریبان اقتصاد را بگیرد، متوجه اجتماع است.
* فاطمه دانشور، عضو شورای شهر تهران و کارآفرین: یکی از علل اصلی ایجاد سرمایه داری نوظهور، تحریم ها بود.
* احمد صادقیان، مدیرعامل شرکت تک ماکارون و عضو هیات نمایندگان اتاق تهران: هر کجا رانت و دونرخی وجود داشته است، سرمایه داری نوظهور هم پدیدار می شود.
* بهادر احرامیان، عضو هیات نمایندگان اتاق تهران: راهکارهایی که در کشور برای کسب درآمد وجود دارد، مناسب نیست.
دوئل با سرمایه داران تقلبی
سالن سینمای سه بعدی با سیستم صوتی دالبی ساراند، سالن بیلیارد با میز اسنوکر، دو فضای مجزا با مساحت بالغ بر 500 متر مربع جهت استخر، سالن Gym با دستگاه ورزشی، کنترلرهای هوشمند ABB با امکان تنظیم دما، نور، صدا یا موسیقی، آشپزخانه با تجهیزات اجاق گاز، فر، مایکروویو، قهوه ساز و ماشین ظرفشویی از یک برند آلمانی و مقاومت در برابر زلزله 8.6 ریشتری، همه با هم در یک پنت هاوس در کامرانیه می شود، 23 میلیارد تومان یعنی چیزی حدود 968 هزار و 543 روز حداقل دستمزد یک کارگر ساده.
البته کسی که بتواند پنت هاوس کامرانیه را خریداری کند، حتما می تواند به اندازه شش درصد از مقدار پول خانه اش، یعنی یک میلیارد و 500 میلیون تومان را بابت خرید پورشه و مازراتی برای خودش یا فرزندانش هزینه کند تا آنها هم طبقی گزارشی که ماهنامه تصمیم نوشته با دور دور کردن هایشان کل بنزین یک استان را در دو شب دود کنند.
طبق گزارش تصمیم، «چرخ زدن خودروهای لوکس تنها در شش خیابان تهران در دو روز پایانی هفته بین ساعت 20 تا 24 باعث سوزانده شدن حدود یک میلیون لیتر بنزین در این مناطق می شود که در این صورت با احتساب آمار معاونت امور بین الملل شرکت ملی نفت مبنی بر عرضه هر لیتر بنزین فوب خلیج فارس در یک هفته گذشته در حدود 51 سنت، جوانان تهرانی برای چرخ زدن در خیابان های این شهر در دو روز پایانی هفته، زمینه هدررفت 1.5 میلیارد تومان ثروت ملی را فقط برای تردد در 6 خیابان که کل مسافت آن شاید کمتر از یک دهم درصد مسافت خیابان ها و بزرگراه های کل شهر تهران باشد فراهم می کنند. این در حالی است که این میزان مصرف در روز پایانی هفته در تهران بیش از مصرف بنزین یک روز یک استان مانند ایلام است.»
تفریحات بچه پولدارها چقدر آب می خورد؟
حق عضویت یکساله در بعضی باشگاه ها و مجتمع های ورزشی دو برابر حداقل حقوق کارگران و گاهی اوقات حتی بیشتر از هزینه یک سال دهک اول جامعه است.
حق عضویت یکساله زمین گلف مجموعه ورزشی انقلاب برای ایرانی ها، یک میلیون و 700 هزار تومان است. عضویت در استخر هم یکساله نیست و هر کس به عضویت استخرهای این مجموعه دربیاید، برای چهار ماه باید یک میلیون و 900 هزار تومان بپردازد. البته خانم متصدی استخر می گوید: «محدودیت مرتبه برای حضور در استخر وجود ندارد و کسی که حق عضویت پرداخت کرده می تواند هر روز از امکانات آن استفاده کند.»
دوئل با سرمایه داران تقلبی
اما اگر کسی بخواهد به باشگاه پالادیوم در خیابان مقدس اردبیلی برود باید برای عضویت یکساله در استخر که تنها 36 جلسه را شامل می شود، دو میلیون و 100 هزار تومان پرداخت کند؛ یعنی جلسه ای نزدیک به 60 هزار تومان بابت هر مرتبه استفاده از استخر باید هزینه کنند.
البته پکیج وی آی پی که به قول متصدی مختص couple ها است، شامل 192 جلسه استخر، بدنسازی و شرکت در جلسات اسپینینگ، 12 جلسه ماساژ و وکیوم و 60 روز فیریز و 12 بار مهمان است که می شود 17 میلیون و 500 هزار تومان.
جدا از ورزش های آبی، اگر بچه پولدارهای تهران، بخواهند به باشگاه پینت بال برج میلاد بروند، برای ورودی باید هر نفر 20 هزار تومان و برای هر بسته 100 گلوله ای هم 18 هزار تومان پرداخت کنند. یعنی هر نفر برای یک دور بازی پینت بال، باید 38 هزار تومان پرداخت کند. به عبارتی اگر او هر هفته بخواهد این بازی را انجام دهد باید سالی تقریبا دو میلیون تومان هزینه کند.
سرگرمی دیگری که این اواخر طرفدار زیادی هم پیدا کرده و به دلیل نداشتن محدودیت زن و مرد، همه می توانند از آن استفاده کنند، کارترینگ است. سرگرمی که تنها برای 6 دقیقه سواری، در کل هفته 26 هزار تومان و آخر هفته هم باید 30 هزار تومان پرداخت شود. به این ترتیب تنها کافی است که با دو سه بار استفاده از کارترینگ، یارانه نقدی دو نفر خرج شود.
همچنین اگر آخر هفته ها، کسی بخواهد نیم ساعت از کارترینگ آزادی استفاده کند، باید 150 هزار تومان بپردازد که در سال می شود هفت میلیون و 500 هزار تومان.
ساختمان های ساخته شده، به اندازه اختلاس بزرگ ایران
اگر قشرهای کم درآمد، هزینه یک سال خود را جمع کنند، شاید بتوانند یک متر مربع واحد مسکونی در منطقه یک خریداری کنند
خانه هایی از مدل 23 میلیاردی کامرانیه در منطقه یک تهران کم نیست. برج های سر به فلک کشیده که از هر طرف بیرون آمده اند و هر کدام که بالاتر رفته، گران تر هم شده است.
دوئل با سرمایه داران تقلبی
به گزارش مرکز آمار از زمستان 93، بیشترین متوسط قیمت فروش یک متر زیربنای مسکونی معامله شده در حدود 86470 هزار ریال در منطقه 1 و کمترین آن در حدود 20587 هزار ریال در منطقه 18 بوده است.
همچنین طبق گزارش مرکز آمار از بهار 93، برای 362100 متر مربع زیربنا در واحدهای مسکونی پیش بینی شده در منطقه یک، مجوز پروانه ساختمانی صادر شده است. بنابراین، اگر 8 میلیون تومان، یعنی تقریبا متوسط قیمت فروش هر متر مربع زیربنای مسکونی در منطقه یک را در 362 هزار متر مربع زیربنای پیش بینی شده برای ساخت ضرب کرد، می توان به عدد 2896 هزار میلیارد تومان رسید. به عبارتی اگر تمام پروانه های صادر شده شهرداری در منطقه، در بهار 93 ساخته شده باشد، الان قیمت این زیربناهای ساخته شده به نزدیک سه هزار میلیارد تومان، یعنی اختلاس بزرگ تاریخ ایران رسیده است.
با توجه به گزارش مرکز آمار، در حالی که حداقل قیمت یک متر مربع زیربنای مسکونی در ارزان ترین منطقه تهران، تقریبا نصف حداقل قیمت در گران ترین منطقه تهران است اما حداکثر قیمت یک متر مربع زیربنای مسکونی در منطقه یک، پنج برابر حداکثر قیمت یک متر مربع در منطقه 18 است.
همچنین با توجه به متوسط هزینه های غیرخوراکی سالانه یک خانوار شهری باید گفت که هزینه یک سال دهک اول که کم درآمدترین دهک به حساب می آید، به قیمت یک متر مربع از گران ترین خانه های منطقه یک هم نمی رسد. به عبارتی دهک اولی ها، باید هزینه های غیرخوراکی نزدیک به دو سال خود را جمع کنند تا بتوانند یک متر مربع واحد مسکونی در منطقه یک بخرند.
به هر حال، این عدد و رقم ها، از طبقه ای از دهک های بالای جامعه و سرمایه دار و ثروتمند خبر می ده. طبقه ای که به گفته علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، یارانه گرفتن، حق شان نیست.
به گفته جعفر قادری، عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس طبق محاسبه، حدود 5.5 میلیون نفر نسبت به کاهش اعتبار هدفمندی باید حذف شوند. قادری گفت: طبق گفته مسئولان اجرایی 10 میلیون نفر پردرآمد شناسایی شدند و حداقل یک دهک نیز می تواند حذف شود و مشکلی وجود ندارد. با توجه به قانون بودجه حدود 7 میلیون نفر یا یک دهک قابل حذف است و از لحاظ اجرایی مشکل ندارد.
گویا این هفت میلیون نفر، همان ساکنان دهک دهم هستند و مقیمان منطقه یک شهرداری تهران هم جزیی از آنها به حساب می آیند.
دوئل سرمایه داری اصیل و نوسرمایه داری
مردم نمی توانند سرمایه داری اصیل و سرمایه داری نوظهور را از هم تشخیص دهند، به همین دلیل وجود ماشین لوکس در نهایت بار منفی در جامعه ایجاد کرده است
دوئل با سرمایه داران تقلبی
وقتی صحبت از 7 میلیون نفری که قرار است از دریافت یارانه حذف شوند به میان می آید ناخودآگاه بیشتر مردم دیدشان به سمت قشر نوکیسه و افرادی که یک شبه با رانت و فساد اقتصادی به جایی رسیده اند، می افتد. قشری که قیمت یک متر مربع از خانه شان، از هزینه یک سال گروه های کم درآمد هم بیشتر است یا گروهی که تنها هزینه سرگرمی هایشان بیشتر از کل حقوق و درآمد یک سال قشرهای پایین جامعه است. به این ترتیب، نگاه جامعه به قشر سرمایه دار، با سایه قشر نوسرمایه دار درآمیخته و فعالیت های گروه سرمایه دار اصیل نادیده گرفته می شود.
اما در این میان، تمام سرمایه داران و ثروتمندان ره صد ساله را یک شبه نرفته اند و هستند افرادی که سال هاست در صنعت و بخش های مختلف اقتصادی کشور فعالیت کرده اند.
بهروز فروتن که کارآفرین و بنیانگذار شرکت مواد غذایی بهروز است، می گوید: «اگر ثروت از راه تلاش به دست بیاید، بسیار خوشایند و شیرین است اما اگر قرار باشد این ثروت از راه غیراصولی به دست آورده شود، این سرمایه نیست، چپاول ثروت است. سرمایه داری نوظهور هم چپاول ثروت دیگران است. در واقع زاییده نقطه ابهامی قانونی، دور زدن قانون یا نترسیدن از خداست.»
به هر حال، رسیدن به سرمایه های یک شبه، اعتبار و اعتماد جامعه را دچار مشکل می کند. به همین دلیل هم فروتن معتقد است: جامعه یک توانی دارد که باید به صورت عدل، داد و داوری بسته به تلاش افراد بین آنها تقسیم شود. حال اگر ما، کم قانونی یا ابهام قانونی یا دور زدن قانون را داریم یا افرادی از هر کانال دیگری این ثروت عامه را به نفع خودشان مصادره می کنند، حتما ثروت ملی را مصادره کرده اند. در واقع نظام قضاوتی ما درباره این آدم ها، راجع به پول نیست، راجع به اعتبار جامعه است و باید مدافع اعتبار جامعه باشد.
به هر حال، هر سرمایه داری از یک فعالیتی کارش را شروع کرده است. مثل یک سرباز صفر که تبدیل به یک درجه دار می شود. این بالا آمدن تدریجی مثل رشد یک فرزند است، تولید ثروت و کار بازرگانی مثل بچه هایی هستند که باید به تدریج تلاش کنند تا به بلوغ برسند. از طرف دیگر، در کشورهای با اقتصاد آزاد، هر سه ضلع اقتصاد، یعنی کارفرما، کارگر و دولت سود می برند. چرا که کارفرما، سود کارش را می گیرد، کارگر مزایا و حقوق بهتری دریافت می کند و دولت هم به عنوان ضلع سوم با گرفتن مالیات، به خواسته هایش می رسد.
به همین دلیل بر اساس صحبت های فروتن، در کشورهای پیشرفته، ثروت را افتخار ملی می بینند چرا که از راه سالم و صواب و از تولید و بازرگانی به دست آمده است اما متاسفانه در ایران، واژه سرمایه دار، منتسب به عده اندکی شده است که از راه ناصواب این ثروت را به دست آورده اند. او می گوید: «ما باید بین سرمایه گذار اصولی و غیراصولی تفاوت قایل شویم. کسی که تلاش می کند، وام می گیرد، شب و روز بیداری می کشد چون می خواهد افتخار خودش را با افتخار ملی گره بزند اما کسی که با کلمه سرمایه یک شبه به پول هنگفتی می رسد، می خواهد افتخار خودش را با پول گره بزند. در نتیجه کسانی که بدون تلاش به سرمایه رسیده اند، در بین مردم جایگاهی ندارند.